کاش عاشقت نبودم  ، که اینگونه بسوزم به پایت ، که

اینگونه بمانم در حسرت دیدارت

کاش عاشقت نبودم که عذاب بکشم ، تمام دردهای دنیا را

بر دوش بکشم . . .

که شبهایم  را با چشمان خیس سحر کنم ، روزهایم را با

دلتنگی و انتظار به سر کنم

کاش عاشقت نبودم که اینگونه دلم سوخته نباشد ، در

هوای سرد عشقت افسرده نباشد

کاش عاشقت نبودم که اینک تنها باشم ، تو نباشی و من

پریشان باشم ، تو نباشی و من دیوانه و سرگردان باشم . . .

کاش عاشقت نبودم که اینک لحظه هایم بیهوده بگذرد ،

فصلهایم بی رنگ بگذرند ، تا حتی دلم به خزان نیز خوش

نباشد . . .

تقصیر خودم بود که هوای عاشقی به سرم زد ، تا خواستم

فرار کنم ، عشق تیر خلاصش را به بال و پرم زد ، تا

خواستم دلم را پشیمان کنم ، دلم ، دل به دریا زد . . .

دل به دریا زد و بدجور غرق شد ، همه امیدهایم زیر آب

محو شد . . .

کاش عاشقت نبودم که اینک از دست تو ناله کنم ، شب و

روز دلم را سرزنش کنم  . . .

قلبم میلرزد ، تمام وجودم تمنای آغوشی را میکند که

آن آغوش رویاییست که گاهی فکر میکنم رسیدن به آن

محال است

چشمانم دیگر از اشک ریختن سویی ندارند ، چشمانی که

تمام لحظه ها انتظار این را میکشند که به دیدار

چشمان تو بیایند

کاش عاشق دل بی وفایت نبودم ، بی نیاز بودم ، مثل

خودت بیخیال بودم ، کاش مهم نبود برایم بودنت ، دیگر

احساس نیاز نمیکردم در تمام لحظه های نبودنت !