دلم می گیرد به اندازه ی سکوت دیوارها

دلم می گیرد به اندازه ی فرار لحظه ها

به اندازه ی صدای فریادها

وبه اندازه ی همهمه ی تنهایی ها

و دلم تنگ می شود برای دیروزها

دیروزهایی که در انتظار فردایی روشن گذشت

ودلم می لرزد از امروزهایی که به تاریکی گرایید

خدای روشنی ها ، به کجا می کشانی لحظه هایم را؟!!

چگونه رقم می زنی تقدیرم را ....

دلم سخت دلتنگ روزهایی ست

که بزرگ ترین خواسته ام

به دنبال دلخوشی ام چه زود در کوچه های بی خیالی کم رنگ شد

وبزرگ ترین ناراحتی ام در قشنگ ترین امیدها محو شد

چه زود گذشت روزهایی که زیبایی ها را به اندازه ی دنیا بزرگ می دیدیم

و دنیا را به اندازه ی زیبایی ها قشنگ

چه زود رفت روزهایی که در پس کوچه های انتظار به دنبال سرنوشت بودیم

و نگاه های گرم را به جاده ی امید دوخته بودیم

چه زود رفتند روزهایی که در کنار تنهایی خویش

حرف از عشق و امید بود وآینده

حرف از سیب بود و لبخند

حرف از شادی بود و زندگی

و اما چقدر زود

 آن همه قشنگی جای خود را به تنهاییه مطلق در ثانیه های بی فردایی دادند

 وناگاه نور وامید وآینده در هم پاشید...