یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت

دیوانه ای به داغ جنونم کشید و رفت

پس کوچه های قلبم را جستجو نکرد

اما مرا به عمق درونم کشید و رفت

دیگر اسیر آن من بیگانه نیستم 

از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت

کفش هایت پر از رفتن

چشم هایت پر از جاده های دور

و کوله پشتی ات پر از حرف های نگفته

به تو حسودی ام می شود

چقدر خوب است

دستانت را به فاصله عادت داده ای

پاهایت را به رفتن های دور

لب هایت را به سکـــوت

و خاطراتت را به فراموشی

به تو حسودی ام می شود

به تو 

که به داشتن قلب سنگی عادت کرده ای

لاشه ی عاشقی ام 

سگ خور نامردی تو

آنقدر خون به دلم هست که 

هارت بکند...

خدایا به تو سپردمش

اما یه خواهشی ازت دارم

یه روزی...یه جایی...

تو بغل یه غریبه...

وقتی مسته مسته...

بد جوری منو یادش بنداز...

پ ن :نمیدونم این حرف رو کی گفته ولی حال الان من همینه