اینجا آسمان ابریست

آنجا را نمی دانم

اینجا شده پاییز

آنجا را نمی دانم

اینجا دلی تنگ است

آنجا را نمی دانم

صدای مارو

از پشت شیشه ی مانیتور می شنوید

مانیتوری که الان;خیلی ها پشتش بغض دارن

مانیتوری که الان;خیلیا دستشون زیر چونشونه

پشت همین مانیتور 

خیلیا دلشون گرفته

خیلیا دلشون شکسته

خیلیا زندگیشون رو پشت همین مانیتور باختن

روزگاری خواهد رسید...

همچنان که در آغوش دیگری خفته ای...

به یاد من...

ستاره ها را خواهی شمرد تا آرام شوی!

دلت هوایم را خواهد کرد

به یاد خواهی آورد با هم بودن هایمان را...

به یاد خواهی آورد خنده هایم را...

به یاد خواهی آورد گریه هایم را...

مطمئنم در آن لحظه میگویی: من تو را می خواهم

بعضی اتفاق های خوب

اونقدر دیر می افتن 

که باید رو به آسمون کرد و گفت:

وقتش گذشت

مال خودت

باید بازیگر شوم

آرامش را بازی کنم

باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم

باز باید مواظب اشکهایم باشم

باز همان تظاهر همیشگی

"خوبم"

گاهی سکوت دوست معجزه می کند

و تو می آموزی

که بودن همیشه در فریاد نیست...

بازگشته ام

با کوله باری از شعر های ناگفته

تنها اینجا

مکان امن عاشقانه های من است

ساده هستم 

ساده میبینم

ساده می پندارم زندگی را

نمی دانستم جرم می دانند سادگی را

سادگی جرم است و من مجرم ترین مجرم شهرم

ساده می مانم

ساده میمیرم

اما...

ترک نمی گویم پاکی این سادگی را...