حرف هایی هست که بدجور دلم را می شکند

بد جور دلم را می سوزاند...بد جور خراب می کنند

حرف هایی از نزدیک ترین کسانت

از عزیزترین کسانت

گاهی دلت میخواهد نزدیکترین اینقدر عزیز نبود

یا اگر هم بود 

کمی بیشتر حواسش به تاثیر حرف هایش بود

باید بازیگر شوم

آرامش را بازی کنم

باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم

باز باید مواظب اشکهایم باشم

باز همان تظاهر همیشگی

"خوبم"

گاهی سکوت دوست معجزه می کند

و تو می آموزی

که بودن همیشه در فریاد نیست...

من آن بازیچه ای هستم

که میرقصم به هر سازت

تو میخندی به کبر آخر به این چشمان گریانم

خدایی ناخدایی

هر چه هستی غافلی یارب

که من آن کشتی بشکسته ای در کام طوفانم

توءی قادر توئی مطلق

نسوزان خشک و تر با هم

که من فریاد نسلی

عاصی و قومی 

پریشانم

زندگی

"زندگی" به من اموخت...

ادمها نه "دروغ " می گویند

نه زیر "حرفشان"می زنند.

اگر "چیزی"می گویند...

صرفا احساسشان در همان لحظه است

نباید رویش حساب کرد...