نمی گفت بیا...

نمی گفت برو...

حتی نمی گفت برو راحتم بگذار...

می آمد...

حرف های عاشقانه می شنید

لبخند می زد و می رفت...

کار هر شب او بود...

دست های تو 

تصـــــــمیم بود

باید می گرفتم و 

دور می شدم...

این دنیا پر از صدای پای مردمی است

که همچنان که تو را می بوسند

طناب دار تو را می بافند

مردمانی که صادقانه دروغ می گویند

و عاشقانه خیانت می کنند

فروغ فرخ زاد...

از غم رفتنت سیگاری شدم

به خوشی برگشتنت پیک زدم

از تب بودنت هرزه شدم

از ترس مسخره شدن لال شدم

حالا نشستم این گوشه 

ببینم دیگه چه بلایی میخوای سرم بیاری

تعارف نکن

این تیشه 

بزن به ریشه ام....

سیاهی زیر چشمانم را دوست دارم 

جای رفتن توست...

وقتی دلت یه جا گیر کرد

همه ی زندگیت

نخ کش میشه...!!!